در قرآن کریم نام ده طیور وجود دارد که حقتعالی به طور مستقیم از آنها نام برده و ایشان را به اسما خودشان به کار برده است: بعوضه (در سوره; بقره)،غراب (در سوره; مائده)،جراد (در سوره; اعراف)،نحل (در سوره; نحل)،سلوی (در سوره; بقره و طه)، نمل و هدهد (در سوره; نمل)،ذباب (در سوره; حج)، فراش (در سوره; قارعة) ابابیل (در سوره; فیل)قریه که در قرآن استعمال میشود بمعنی شهر و شهرستان است نه به معنی ده و روستا. تلک القری نقصّ علیک من انبائهاکم من قریةٍ اهلکناهاون من قریةٍ الا خلا فیها نذیرو لذا مکه معظمه امّ القرا است اصل شهرها و بلاد دنیا است. خداوند هیچ پیغمبری را پادشاهی نداده به جز چهار تن،داوود،سلیمان،یوسف و ذوالقرنین: ذو القرنین بر شرق و غرب حکومت کرد،داوود و سلیمان بر سرزمینهای شام تا بلاد اصطخر فارس سلطنت میکردند؛و حکمرانی حضرت یوسف مخصوص سرزمین مصر بود. در بعضی از کتب آمده است که هر یک از انبیاء دارای حرفه و کسبی بودهاند. آدم(ع)زارع بود و چنانچه در زبدة التصانیف نقل شده،جبرئیل هفت قطعه آهن را از برای آدم در وقت آفرینش بدنیا آورد و آهنگری به او تعلیم داد تا اینکه پس از تعلیم جبرئیل،ادوات زراعت کردن ساخت و جبرئیل از برای او زوج گاوی با گندم از بهشت آورد. ادریس(ع)کسبش کتابت و خیاطی بود. حرفه; نوح(ع)نجاری بود. ابراهیم(ع)بنّا بود چنانچه از آیات قرآن در باب ساختن خانه کعبه معلوم میشود. لوط(ع)شغلش زراعت بود. حرفه; اسمعیل(ع)شکار و صید بود. یعقوب(ع)صاحب رمه بود. موسی(ع)کارش شبانی شعیب بود تا هفده سال و بقولی تا ده سال. شغل داوود(ع)زره سازی بود. سلیمان(ع)با آن سلطنتی که داشت از برگ درخت خرما زنبیل میبافت و میفروخت و از پول آن جو میخرید و معاش خود را تأمین میکرد. ولی محمّد(ص)حرفهاش تجارت بود. از حضرت امیر(ع)است که در هر ماهی از ماههای قمری،دو روز نحس است و باید در آنروز شروع به هیچ کاری ننمایند. در محرّم: هفتم و پانزدهم،صفر المظفّر: اول و آخرربیع الاوّل: ششم و دهم،ربیع الثانی: اوّل و هیجدهمجمادی الاولی: دوّم و یازدهم جمادی الثانی: دوّم و سیزدهمرجب المرجّب: دهم و یازدهم شعبان المعظّم: بیستم و بیست و سوّمرمضان المبارک: نهم و دهم،شوال المکرّم: اوّل و ششمذیقعدة الحرام: دوّم و پنجم ذیحجّة الحرام: دوم و هشتم.